وظایف معلمان و مربیان  در دوران ادب

در هفت سال دوم، محور کار ما این است که با یک سلسله دستور هایی در فضای ادب و آداب ،قدرت مدیریت تمایلات بچه ها را بالا ببریم.البته بسیاری از اوقات ، این دستور ها مستقیم نیستند، بلکه این دستورها به صورت مقرراتی در محیط وجود دارند.

1.در دوران بعد از هفت سالگی وقتی عقل می خواهد رشد کند،باید با ادب و دستور رشد کند. بچه ها باید با دستور درس بخوانند نه با میل خودشان!

این سن(7تا 14) دورانی نیست که بچه را به میل خودش واگذارکنیم؛ بلکه دورانی است که باید مثل محیط پادگان نظم و ادب را رعایت کند. ما باید مودبانه زندگی کردن را برای بچه ها، درخانه ومدرسه تعمیم دهیم و البته این کار سختی است.

آموزش و پرورش ما با این شرایط؛ خیلی فاصله دارد.

2.درسته که دستور تلخ است ولی در این هفت سال دبستان (7 تا 14 سال ) از تلخی فرار نکنید. بلکه این تلخی را یک طوری برای بچه ها شیرینش کنید. دستور فقط این نیست که به بچه ها بگویید: «این کار را بکن این کاررانکن». مثلا می توانید بگویید: «اینجا آدابش این چنین است….».با این کار در واقع به صورت غیر مستقیم به او دستور داده اید. به این ترتیب یک مقدار از تلخی دستور مستقیم، کاسته می شود.

3.در دبستان باید همه چیز را مودبانه قرار دهیم. حداقلش این است که لباس بچه ها به صورت یک شکل (یونی فرم ) باشد. البته این یونیفرم ، فقط تا آخر 14 سالگی، ادامه داشته باشد. وقتی که این دوران تمام شد (یعنی ابتدای سال نهم که بچه ها به 15 سالگی میرسند. ) دیگر یونیفرم برداشته شود ولباس آزاد باشد، تا بچه ها لمس کنند یک تفاوتی ایجاد شده است.

4.معلم باید به مدیریت روابط بین دانش آموزان بپردازد. اگر بناست آدابی رعایت شود، معلم یا مربی تربیتی ، باید در «روابط بچه ها با بچه ها» نیز این آداب را بیان کند و انجام آن را پیگیری کند. در مدرسه همه آداب منحصر به احترام به معلم و بزرگتر نیست ، بلکه احترام به همکلاسی ها نیز مهم است.

5.شما میتوانید با تجربه ، ببینید که بچه ها سر صف مدرسه چگونه به رفتار معلم ها و ناظم و مدیر مدرسه نگاه می کنند. و چقدر این رفتارها برایشان اهمیت دارد. اگر معلم ها در مقابل مدیر مدرسه ، با احرام با یستند ، این رفتار مودبانه معلم ها تاثیر تربیتی بسیار خوبی بر روی دانش آموزان خواهد داشت.