ویژگی های دوران ادب
اگر بچه ها از تلویزیون یک رژه نظامی را ببینند حتماً لذت می برند. اصلاً یکی از مشاغلی که بچه ها از ابتدا دوست دارند به سمت آن بروند ، پلیس بودن است. چون نظم آن را دوست دارند. بچه ها از یله و رها بودن لذت نمیبرند. با نشان دادن رژه نظامی می توانیم شکوه ادب را به فرزندان خود منتقل کنیم. بعدا از آن بگوییم که نماز خواندن مقابل خدا رعایت ادب است.
1.رعایت ادب برای بچه شیرین است و باید از هفت سالگی این کار را شروع کنیم. حتی اگر بعداً هم خواستیم این کار را انجام دهیم ، باید نواقص موجود را جیران کنیم. از طرف دیگر هم سعی کنیم که محبت خدا را در دل بچه ایجاد کنیم. در این صورت بچه دوست دارد مضاعف در برابر خدا ادب را رعایت کند.
- اگر محبت خدا در دل بچه ایجاد نشد، حداقل رعایت ادب در دل او انداخته ایم. با این کار به او یاد داده می دهیم که در جریان زندگی ، در چه مکان های باید ادب را رهایت کند. مثلا وقتی بچه ها می بینند که معلم دربرابر مدیر مدرسه، مودبانه می ایستد لذت میبرند. از همین چیزها الهام می گیرند که نماز خواندن نیز به همین صورت است.
- باید از دبستان و از مهد کودک، طی یک سلسله بازی هایی مدیریت رنج و لذت را به بچه ها آموزش داد. در برخی از مدارس در کشور های غربی ، روی پیراهن مدرسه شان نوشته اند “شیرینی را نخور!” (Don’t Eat the marshmallow ) یعنی این شعار آنها شده، که البته این به یک آزمایش معروف روانشناسی اشاره دارد.
4.بچه از هفت سالگی فطرتاً آمادگی پذیرش دستورات را دارد، واین آمادگی بیش از حد تصور ماست. نه تنها دستور ما را می پذیرد بلکه از دستور لذت می برد. به حدی که اگر به او دستور ندهی، بی هویت می شد و خودش را گم می کند . شما اگر به دانش آموزان دبستانی نگاه کنید این واقعیت را می بینید و حتی معلم ها گواهی میدهند که بچه ها در این سنین ، استعداد دستور پذیری بالایی دارند ، مگر اینکه کسی آنها را راب کند. مثلاً پدر و مادر اعتراض کنند و بگویند:«چرا به بچه من دستور می دهید؟»